بیـا که روز سـفـیـدم، سـیـاه می‌گـذرد            شـبـم به نـالـه و با اشک وآه می‌گذرد

بـیـا که بی‌تـو پـریـشـان و نابـسـامـانم            بـدون تو همه عـمـرم، تـبـاه می‌گـذرد

چگونه آب نگردم ز شرم جرم و گناه            که لحـظه لحـظۀ من با گـنـاه می‌گذرد

مـرا پـنــاه بـده زیـر ســایــۀ کــرمـت            بـبـین چه بر سر این بی‌پـنـاه می‌گذرد

درست کن به نگاهی تو روزگار مرا            خــدا نـکــرده اگـر اشـتـبـاه مـی‌گـذرد

تو را که داشـتـه باشم کجـا تـهی‌دسـتم            تـمـام زنــدگـی‌ام در رفــاه مـی‌گــذرد

تو را به حق حسین از گـناه ما بگـذر            به حق آن که ز حُـر با نگـاه می‌گذرد

منم مرید کسی که به خاک کـرب‌وبلا            زجـان خـویـش بـه راه الـه مـی‌گـذرد

اگر که بغض «وفایی» شکست با فریاد            مسیر این غـزل از قـتـلگـاه می‌گـذرد